Nederland

Dit schrijvend sta ik in de haven van hoek van Holland te wachten tot ik weer legaal Nederland in mag.

Vandaag (zo 2 april) rij ik in een half uurtje naar de haven in Harwich. Onderweg word ik herinnerd aan deze weg die een flinke uitdaging was een maand geleden. Opgelucht dat ik in ieder geval op dit gebied flink wat overwonnen heb rij ik voor het eerst de goede weg de haven in en de boot op! :D

Het is mooi weer vandaag maar na een uur op het dek ben ik toch verkleumd van de koude wind en ga ik naar binnen voor een kop thee. Vooraan in het schip schuif ik aan bij Ina, genieten we van het uitzicht en na een poosje kletsen we over van alles en nog wat. Ina is een vrouw van mijn leeftijd en vertelt over haar avonturen in verschillende landen. Ze noemt dat ze nog nooit langer dan 7 jaar in 1 land heeft gewoond en dat emigreren binnen de EU heel gemakkelijk gaat. Niet dat ik nu iedereen bang wil maken dat ik weg ga, maar kan het blije gevoel wat ik van haar verhaal krijg niet onderdrukken. Wie weet misschien over een tijdje als ik heb laten bezinken wat ik wil? Ik zal het zien.

Ik kom Ina weer tegen buiten op het dek, waar we beiden naartoe zijn gevlucht omdat voorin zitten met hoge golven tot wat misselijkheid teweeg brengt.. Hier blijven we zitten tot aankomst in Nederland, in het heerlijke middag zonnetje wat mijn gezicht nog niet goed aankan, maar weiger om naar binnen te gaan. We kletsen gezellig verder en hebben het over mooie plekken op de wereld, het leven, waar je voor kan kiezen en over de tevredenheid van de uiteindelijke keuze. Ook zij noemt dat je altijd terug kan als een keuze niet goed uitpakt en dat ik vertrouwen mag hebben dat de juiste mogelijkheden zich gaan aandienen t.z.t. We moeten enorm lachen om onze gedeelde wijsheden, hoor ons nou. En dan komt ze ook nog met een heel inspirerende uitspraak die bij mij goed binnenkomt..

"Sommige mensen zoeken mooie plekken op, andere mensen maken plekken mooier." Is dat voldoende vraag ik mij af. Of is dat juist de weg, je eigen plek mooi maken? Met deze gedachte stap ik de auto in om naar het noorden te rijden.

Nog voor we afscheid van elkaar nemen, geven we elkaar een dikke knuffel en wisselen we nummers uit. Ook komt ze even nog met de vraag of het een idee is om mijn verhalen door te blijven schrijven, ze merkt op dat het mij goed doet om van me af te schrijven. Ik lach hierom en kan niet goed geloven dat iemand mijn leven zou willen volgen. Tegelijkertijd heb ik juist veilig mijn verhalen kunnen scheiden. Hetgene wat ik deel in mijn reisverslagen aan jullie en het andere deel in mijn boekje. Dat wordt dan wel heel persoonlijk.. Ik ga het laten bezinken wat maakt dat mensen dit blijven noemen.

Voor nu rechts rijden Mariska, rechts..